W malowniczym zakątku regionu zaborskiego nad rzeką Brdą i Jeziorem Karsińskim, leży bogata w przeszłość kaszubska wieś Swornegace.
Pierwszą wzmiankę o wsi podaje dokument wystawiony przez papieża Grzegorza X z roku 1272 do biskupów chełmińskich aby zaopiekowali się klasztorem w SWORNIGAC.
(Nazwa wywodzi się z dwóch kaszubskich łów - swor czyli warkocz pleciony z sosnowuch korzeni wykorzystywanych do umocnienia czyli gacenia brzegów rzeki przez tutejszych mieszkańców).
Nieznane są dzieje najstarszego kościoła w Swornychgacach. Jest wiadome, że był pod wezwaniem św. Jana Chrzciecla łączyć go należy z zakonem Augustianów, którzy wybudowali tu klasztor ufundowany przez Świętopełka w 1265 roku.
Kolejną świątynie wybudowano w 1333 roku pod rozszerzonym wezwaniem św. Jana Chrzciecla i św. Bartłomieja Apostoła.
Parafię w miejscowości Swornegace została utworzona w XIV wieku i istniała do XVII wieku.
W 1617 roku kościół stał się filią parafii w Konarzynach. Msze św. Co trzecią niedzielę odprawiał proboszcz z Konarzyn. Drewniany kościół zniszczył pożar po 1695 roku.
W krótce po pożarze około 1700 roku mieszkańcy wsi przystąpili do odbudowy świątyni także z drewna na kamiennej podmurówce o konstrukcji szkieletowej i oszalowaną.
Kult mieszkańców parafii, szczególnie rybaków dla św, Barbary, poprzez liczne przedstawienia w malarstwie i rzeźbie utwierdzony został zmianą wezwania kościoła.
W 1741 roku kościół otrzymał z Rzymu prawo odpustu w dzień św. Barbary.
Na początku XX wieku zmieniony został status kościoła. 4 stycznia 1900 roku utworzono samodzielny wikariat. 19 listopada 1908 roku utworzono aktualną parafię, w skład której weszły: Małe Swornegace, Kokoszka, Płęsno, Sepiot, Śluza, Wączos, Zanie, Zbrzyca. W tym czasie wybudowano plebanię i zakupiono ziemię pod budowę nowego kościoła.
Obecny kościół neobarokowo-modernistyczny zbudowano w latach 1912 - 1916 na podstawie projektów architekta Fritza Kunsta z Kolonii. Obiekt jest zbudowany z cegły na kamiennej podmurówce, otynkowany i pod dachem z czerwonej dachówki karpiówki. Swą sylwetką nawiązuje do starej kaszubsko-pomorskiej tradycji architektonicznej. Jest pięknie wtopiony w lokalny krajobraz. Hełm wieży, z miedzianej blachy, górującej nad okolicą ma kształt przypominający cebulę. We wnętrzu kościoła na uwagę zasługują trzy ołtarze oraz prospekt organowy o bogatej dekoracji akantowo - wstęgowej uszaków, których wykonawcami byli artyści z Bawarii. Wspaniałą secesyjną polichromię, utrzymaną w kolorach tutejszego kaszubskiego krajobrazu wykonał Władysław Drapiewski.
Kościół konsekrował i pierwszą Mszę św. odprawił 22 października 1916 roku Ksiądz Sufragan dr Klunder.
Od tego czasu w starym kościele nie sprawowano liturgii.
W 1980 roku Kuria Diecezjalna Chełmińska przekazała zabytkowy obiekt, jako dar, Kaszubskiemu Parkowi Etnograficznemu we Wdzydzach Kiszewskich.